از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تقسیمات کشوری ایران دارای چهار سطح است و به‌ترتیب ایران به استان، شهرستان، بخش و دهستان تقسیم می‌شود.
تقسیمات کشوری
ساختار تقسیمات کشوری در ایران بدین شیوه‌است:
کشور ایران به چندین استان و هر استان به چند شهرستان و هر شهرستان به تعدادی بخش و هر بخش به چند دهستان تقسیم می‌شود.
مرکز کشور پایتخت نام دارد، مرکز هر استان، مرکز استان، مرکز هر شهرستان، مرکز شهرستان، مرکز هر بخش، مرکز بخش و مرکز هر دهستان، مرکز دهستان نام دارد.
واحدهای اداری مربوط به مسئولان نامبرده در بالا به ترتیب وزارت کشور، استانداری، فرمانداری، بخشداری و دهداری نام دارند.
| واحد تقسیمات کشوری ایران | نام پیش از سال ۱۳۱۶ | مسئول در تقسیمات کنونی | مسئول در تقسیمات پیشین |
|---|---|---|---|
| کشور | ممالک محروسه | وزیر کشور | شاه |
| استان | ایالت | استاندار | حاکم ایالتی |
| شهرستان | ولایت | فرماندار و فرماندار ویژه | حاکم، والی |
| بخش | بلوک | بخشدار | نایب‌الحکومه |
| دهستان | بلوک/قصبه | دهدار | سر بلوک‌باشی |
| شهر | شهر | شهردار | رئیس بلدیه |
| روستا | قریه | دهیار | کدخدا |
تعریف قانونی استان
نوشتار(های) وابسته: استان‌های ایران
ماده ۹ قانون تقسیمات کشوری مصوب ۱۲ تیر ۱۳۶۲ مجلس شورای اسلامی ماده ۹: «استان»، واحدی از تقسیمات کشوری است با محدوده جغرافیایی معین که از به هم پیوستن چند شهرستان همجوار با توجه به موقعیتهای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و طبیعی تشکیل می‌شود.
تبصره ۱-وزارت کشور بنا به ضرورت می‌تواند با تصویب هیئت وزیران با انتزاع و الحاق روستاها، بخشها یا شهرستانهای مجاور، استانها را تعدیل نماید مگر آنکه به تصویب مجلس شورای اسلامی، ایجاد استان جدید ضروری شناخته شود. استان جدید باید حداقل یک میلیون نفر جمعیت داشته باشد. تبصره ۲-مرکز استان یکی از شهرهای همان استان است که مناسب‌ترین کانون سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، طبیعی و اجتماعی آن استان شناخته می‌شود.